خیلی دلم گرفته از تو باز منم و دفترِ پارم

خاطراتو که میبینم مثل بچه ها میبارم

تموم گریه هامو من مدیونِ با تو بودنم

درد و دل می‌ کنم باهات ، گلم با  شعر سرودنم

چرا باید اینجوری باشه حال و روزم

چرا بايد از دورى تو بسوزم

چرا باید همیشه بی‌ صدا گریه کنم

شعرامو با دل خون به چشم تو هدیه کنم

توی خاطرم عزیزم با تو من زندگی‌ ساختم

همه زندگیمو به پای عشق تو باختم

باشه برو ولی‌ بدون کسی‌ بیشتر از من دوست نداره

نبینم اون روزو که بخواد چشات به یادِ من بباره

 تمامِ روزهای سال رو با خیال تو زندگی‌ کردم

منو ببخش با شوخیام بچگی‌ کردم

می ‌خواستم که خنده بشینه روی لبات نازنینم

وقتی با تو بودم حس می‌کردم خوشبخت ترين آدم روی زمینم

اما من همینم که بودم تو بودی که تغییر کردی

کابوس خواب هامو به خوبى تعبير كردى

درست مثل كابوس بود گلم خواب نبود

عکس تو توى چشام دیگه قاب نبود

 چشامو بستم که تو رو حس کنم

خواستم عکستو همیشه توی خاطرم حفظ کنم

   توی دلت چیزهایی هست که اونا رو نمیدونم
 اما امشبو می‌خوام از وجود تو بخونم 
 حس می‌کنم دوستم داری ولی‌ منم نميتونم 
میترسم وابستت بشم دلوابس تو بمونم
 میترسم باهم نمونى بری و تنهام بذاری
 خاطراتمون عذاب بدن تو شبای بی‌ قراری 
 سعی‌ می‌کنم وابستت نشم برای جفتمون بده
 یه خواهشی ازت دارم امیدی به دلت راه نده 
 تو از من هیچی‌ نمیدونی‌ منم چیزی نمیدونم
 فقط میشنینم هر شب نوشتهاتو می‌ خونم 
 دل خونم دلی‌ که دارم آخرش مال تو نیست 
 کسی‌ به فکر‌ دل تو به فکر‌ روز و حال تو نیست  
 منم با خنده و شوخی‌ از خاطراتمون رد شدم
 قدم زدن تو کوچه‌ها رو خیلی خوب بلد شدم